ایران و آمریکا؛ شنبه ای که انتظارش بود، آمد

خبرداری؟ رئوف پیشدار
استاد دانشگاه و روزنامه نگار
دیپلمات های ایران و آمریکا روز شنبه ٢٣ فروردین ماه ١۴٠۴ در مسقط پایتخت عمان به گفت و گو با هم می نشینند تا بر دیوار بی اعتمادی که دهه هاست بین دو طرف قد کشیده است، شاید کلنگی بزنند.
انتظار زود هنگامی است که دیوار بی اعتمادی با یکی دو جلسه صحبت فرو بریزد و حتی یخ رابطه آب شود، مهم تر از نتیجه ، پذیرش گفت و گو است که البته سال‌ها جریان داشته ولی نتیجه ملموسی نداشته است و شاید این بار با توجه به شرایط جدید در روابط بین‌الملل پنجره ای به روی بهبود روابط، و هم آشتی باز کند.
از ملاقات مسقط افکار عمومی ایران با شوخی و طنز با سوژه شکل آن، مستقیم یا غیرمستقیم بودن انجام آن در فضای مجازی استقبال کرد و در نمازهای جمعه که معمولا خطبه ها بازتابی از نظرات حاکمیت است، مخالفتی با اصل صحبت شنیده نشد ولی تاکید شد که منافع ملی ایران باید حفظ شود و «اگر ترامپ رئیس جمهوری آمریکا اشتباهی کند- که اشاره به تهدیدهای نظامی او دارد – این اشتباه، اولین و آخرین اشتباه بزرگ او و آمریکا خواهد بود» و « منافع ملی ما در تأمین امنیت و آرامش منطقه است.»
ایران و آمریکا در چهار دهه گذشته بارها در موضوعات مختلف مذاکره کرده‌اند
و توافقی هم به نام برجام حاصل شد که دونالد ترامپ در دور اول ریاست جمهوری اش آمریکا را از آن تعهد چند جانبه خارج کرد. ترامپ چه آن زمان و چه حالا که به قدرت بازگشته انبوهی از تحریم ها را علیه ایران وضع کرده و ایران را به حمله نظامی تهدید می کند . این تهديدها نقض حقوق بین الملل، منشور ملل‌متحد و مصداق مقرر در فصل هفتم منشور ملل متحد به مثابه تهدید صلح و امنیت جهان است.
مذاکرات شنبه به‌خودی‌خود پدیده‌ای غیرمعمول نیست. . آن‌چه برای تهران و متقابلا برای واشنگتن باید اهمیت داشته باشد، مذاکراتی مفید و نتیجه‌بخش است. در این دور از مذاکرات به گفته مقامات ارشد تهران، ایران با هدف رفع تحریم‌ها و با اراده حل یا مدیریت اختلافات وارد شده است. در نگاه تهران، این وظیفه طرف آمریکایی است که با عملکرد خود، جدیت و عزم واقعی برای حل یا مدیریت اختلافات را نشان دهد و  بدیهی است که ادامه مذاکرات و نحوه تعامل با طرف مقابل ، به ارزیابی ایران از میزان جدیت آمریکا در رفع مشکلات بستگی خواهد داشت.
برپایه اظهارات مقامات ارشد ایرانی روشن است که مذاکره با آمریکا در این مقطع زمانی، با هدف رفع یا خنثی‌سازی تحریم‌ها صورت می گیرد و این امر ، تصمیمی ملی و فراجناحی است از این‌رو، انتظار می‌رود همه ی جناح ها و گروه‌ها با بهره‌گیری از این فرصت، وحدت ملی و انسجام داخلی را تقویت کرده و از ورود به مباحث سیاسی جناحی پرهیز کنند.
متقابلا وزارت امور خارجه ایران باید تلاش کند با اطلاع رسانی به موقع و شفاف از روند مذاکرات، افکار عمومی را مطلع و اقناع کند.
مذاکره ایران و آمریکا یک صحنه‌ی پرمخاطب ملی است و روايت گری و روایت سازی  آن باید در دست رسانه های ملی کشور باشد و برای این هدف باید میان وزارت امورخارجه و رسانه های جریان اصلی در کشور ارتباط تنگاتنگی وجود داشته باشد و نباید زمین بازی رسانه‌ای به رقبایی واگذار شود که بدیهی است دغدغه و یا تعهدی به منافع ملی ما ندارند.
خلأ رسانه‌ای، فقط یک کمبود نیست، یک تهدید خطرناک‌ است‌. وقتی روایت دست ما نباشد، افکار عمومی را هم دیگران شکل می‌دهند. احساسات، تحلیل‌ها، امیدها و ناامیدی‌ها، ساخته و پرداخته همان‌ رسانه‌هایی می‌شود که منافع‌شان در بی‌اعتماد کردن مردم به نظام است!

در مقام دوبازوی رسانه ای نظام باید با روایت‌هایی دقیق از مذاکرات پیچیدگی‌های این فرآیند را برای مخاطب توضیح دهند و نقدهای واقعی را جایگزین شبهه‌افکنی‌های سیاسی کنند تا مذاکره از واژه‌ای خاکستری به مفهومی شفاف و قابل لمس برای مردم تبدیل شود.